සදාදරණීය T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණනි…
T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණනි… ඔබට අමා මහ නිවන්සුව අත්වේවා!!!
මේ කතාව වෙන්නේ 2004 දවසක හවස 1.45ට විතර පාසලේ අන්තිම Period එකේ…. එතකොට මම 11 වසරේ…අ.පො.ස.සා.පේ. පන්තියේ… ටිකක් පරණ කතාවක් වුණාට තාම සිද්ධිය මතකයි…
පාසලේ අන්තිම Period එක කියන්නේ ඉතින් සතුටු සාගරයක්… උදේ 4.30 ඉදන්ම යුද්ධෙට යන්න වගේ ලෑස්තිවෙලා බස්වල තෙරෙපිලා පීඩනයකින් ඉස්කෝලෙට ඇවිල්ලා ඊට පස්සේ පැය 8 ක් බොහෝම අමාරුවෙන් ඉඳලා ගෙදර යන්න ඉස්සෙල්ලා ගෙවෙන අන්තිම විනාඩි 40… මම හිතන්නේ නෑ එක ළමයෙක්වත් ඔය වෙලාව 100% ඵලදායිව ගෙවලා ඇති කියලා… ගත තිබ්බට පන්තියේ හිත තියෙන්නෙ එළියේ… බස් එක miss වෙයිද? class එකට වෙලාවට යාගන්න පුළුවන්වේද? අද වලියක් දාගන්නවාද අංචියක් අදිනවාද? අදත් අර කෙල්ල දකියිද?එයාට අද love letter එක දෙනවද?එකට එකක් වෙනස් ප්‍රශ්න හැමෝගෙම ඔළු ඇතුළේ….විද්‍යාව ගණන් වගේ subject එකක් තිබ්බොත් ආයේ ඉතින් sorry.com…. මොකෝ අහන් ඉන්නව වගේ උන්නට අහන් ඉන්න එකක්යැ…. වෙලාව යන්නෙත් ඉබි ගමණින්… කොහම කොහොමහරි එදත් අන්තිම සීනුව නාදවෙන්න ගත්තා… පන්තියේ හිටපු ගුරුතුමියත් ආයුබෝවන් කියලා staff room එක පැත්තට ගියා…
“දුකින් පෙළන සත් දුකින් මිදෙත්වා….“
මොන දුකද කොල්ලෝ ගජරාමෙට හිනාවෙනවා…කෑගහනවා… ඒ දවස් ඇත්තටම සුන්දරයි… දැන් තියෙන ප්‍රශ්නවලින් අරික්කාලක්වත් තිබුණේ නැත්ද මන්දා… කොහම නමුත් උදේ හවස ආගමික වතාවත්වලින් අපිට ඒ කාලේ දුක තේරුණත් නැතත් මතක් කරල දුන්නා… ඒ ආගමික වතාවත්වලින් පස්සේ තමයි ජාතික ගීය වාදනය වෙන්නේ…
දැන් කොල්ලන්ගේ ගෙදර යන්න තියෙන morale එකට ජාතික ගීය ඇහෙන්නෙත් නෑ… උන් උන්ගේ ලෝක වල… කාටහරි කියන්න පුළුවන් මුංට ජාතිය ගැන කැක්කුමක් නෑ කියලා… නමුත් මේ දේ වෙන්නේ උන් නොදැනුවත්ම… සමහරවෙලාවට අපි දන්නෙත් නෑ මොනවද වටපිට වෙන්නෙ කියලා… ඒ අපි ඉන්න mood එක අනුවයි…
මට හිතෙනෙ විදිහට ඊට වඩා බරපතල වැරැද්දක් අපි හොඳ සිහියෙන් ඉන්න ඕනි වෙලාවක වැරැදි මිනිස්සු ජනතා නියෝජිතයෝ විදිහට පත්කරගන්න එක… නමුත් ඒ වගේ බැරෑරුම් මාතෘකාවක් මේ ලිපියේ කතාකරන්න මම කල්පනා කරන්නේ නෑ… ඒක වෙනම දවසක කතා කරමු ටිකක් බරපතලව… දැනට මට කියන්න ඕනි වුණේ මේ කොල්ලන්ගේ වැරැද්ද අවුරුදු 6-7 කට බරපතල සිරදඬුවම් දෙන්න තරම් වැරැද්දක් නොවන බවයි…. මේ වැරැද්ද ප්‍රාථිමික අවදියේම හදන්න පුළුවන් විශේෂයෙනම් දෙකොට්ඨාශයකට… ඒ තමයි ගෙදරදිනම් දෙමව්පියන්ට, පාසලේදීනම් ගුරුවරුන්ට… මේ ලිපියේ කතාකරන්නේ මා පාසලේ එවන් ගුරුපියෙකු ගැනයි… අපි දැන් සිද්ධියට යමු…
කොහමහරි ජාතික ගීයත් ඉවරවුණා… ජාතික ගීයට ආචාර කරන්න හිස නමපු ගමන් ඊලගට පටන්ගන්නේ ජවන හා මළල පිටි‍යේ ඉසව්…. ඩෙස්ක්, පුටු උඩින් පැනීම, මීටර් 100 දිවීම වගේ, සමහරවෙලාවට බාධක දිවීම වගේ ඉසව්වක් වෙන්නත් පුළුවන්… කොහමහරි එදත් ඒ වගේම දවසක්… සැරසේන්… එලවේන්…එතකොටම ඇහුණා ගාම්භීර ගොරෝසු හඬක්…
”හේයි… හේයි… ඔහම නවතිනවලා….”
කොල්ලන්ගේ දුවන්න පනින්න හිටපු කකුල් මැන්ඩලීන් ගහන්න පටන් ගන්නේ දැන්… ඒ හඬට අපේ ඉස්කෝලේ ඔක්කම surrender …. සමහරවෙලාවට Principal සර්ටත් වඩා අපි මේ හඬට බයවුණා කිව්වට වරදක් නෑ… උස අඩි 6 ක් විතර හොඳ දේහධාරී ඒ රූපය අදටත් මැවිලා පෙනවා… ඒ වෙන කවුරුත් නෙමෙයි… අප පාසලේ හිටපු නියෝජ්‍ය විදුහල්පති වගේම විනයභාර ගුරුපියාණන්… T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණන්….
“හැමෝම අපිට විශ්වවිද්‍යාලයට යවන්න බැහැ….. ඒත් අපිට පුලුවන් හොඳ විනය ගරුක පුත්තු ටිකක් සමාජයට දෙන්න”
මේ දේ නිතරම වගේ සර්ගෙ මුවඟේ රැඳී තිබුණා….
විනය… කොළඹ ඩී.එස්.සේනානායක් විදුහලේ හදවත… පාසලේ ප්‍රමුඛම තැන තිබුණේ විනයට… මම හිතන විදිහට ඒ විනය ආරක්ෂා කරන භාරදූර වගකීම පැවරිලා තිබුණේ නියම සුදුස්සට.., ලේසි නෑ කොල්ලො 5000-6000ක් ආම්බාන් කරන එක… ඒ වුණාට ඒ ගොරෝසු දරදඬු හඬට ඒ දේ කරන්න පුළුවන් වුණා කියලා බය නැතුව කියන්න පුළුවන්…
දැන් කොල්ලෝ full හොල්මන්… ඊලඟට වෙන දේ හැමෝම දන්නවා… ගුරුපියාණන් බර අඩි තියලා පන්තියට ඇතුළුවෙලා ඉඳගත්තා ගුරු පුටුවෙන්…. හැමෝගේම ඇස් blade තලයකින් කැපිලා යන විදිහේ බැල්මක් දාලා මෙහෙම අණකලා…
“වාඩිවෙනවලා… වාඩිවෙනවලා…”
ඉතිපිසෝ ගාථාව සිහිකරගෙන set එකම වාඩිවුණා… දැන් කොල්ලන්ට කිසිම කඩිකුලප්පුවක් නෑ… හැබැයි ඕනි එකෙක්ගේ පපුවේ බිත්තර 1000 ක් වුණත් තම්බන්න පුළුවන්…, මොකද ත්‍රාසජනක episode එකට දැන් වේදිකාව තැනිලා තියෙන්නේ… එකම ප්‍රශ්නේ රංගධරයෝ කවුරුද කියන එක විතරයි… වැරැදි කරපු ඈයන්ගේ ඉහ කණින් බේරෙනවා දහඩිය…. කොටින්ම full speed යන fan එකටත් බෑ ඒවා වාෂ්ප කරන්න…
දැන් නඩුව අහන්නයි ලෑස්තිය…
“ ඔය පිටිපස්සෙ ඉන්න එකා… මෙහෙට වරෙන්…. ඌට අනිත්පැත්තෙන් වාඩිවෙලා ඉන්න එකත් වරෙන්…”
චූදිතයෝ දෙන්නා කැඳෙව්වා… උන් දෙන්නා දැන් බිම බලාගෙන එනවා ගුරු මෙසේ ගාවට…. සර්ට ආයේ සාක්ෂිකාරයෝ ඕනි වෙන්නේ නෑ… මොකද සර්ට සර්ගේ ඇස් දෙක sure…. අනික සර් දන්නවා කොල්ලන්ගෙන් අහලා වැඩක් නෑ කියලා… මොකද 99.99% ක් ම sure කොල්ලෝ එකෙක්වත් පාවල දෙන්නෙ නෑ කියලා…
හෙමීට ගුරු මේසේ කිට්ටුවට ආපු සගයෝ දෙන්නගේ බඩවල්වලින් කොනිත්තලා ඇඳල ගත්තා ගුරු මෙසේ ගාවට….
“ඈ බොල තොපි දෙන්නගේ අම්මා තාත්තා දෙන්නා කන්නේ තණකොලද තොපි දෙන්නා වගේ වස්සෝ දෙන්නෙක් හදන්න??? තොපි බොන්නේ පුන්නක්කුද ජාතික ගීය යන වෙලාවට ඩෙඟා නටන්න??? බලපන් දැන් අනික් උන්ටත් යන්න විදිහක් නෑ තොපි දෙන්න හින්දා”
“මේ වගේ ඉස්කෝලෙකට එන්නේ අයාලේ යන හරකෙක් වෙන්න නෙමෙයි බොල… විනය කියන එක හදාගනින් තප්පුලන්නේ නැතුව… දෙන්න හිතෙනව…” කියලා අතක් ඉස්සුවට ගැහුවෙත් නෑ… අපේ උන් දෙන්නා තක්බීර් වෙලා… අපිත් තක්බීර් වෙලා…
ඊට පස්සේ සර් cool down වෙනවා…
“උඹලා මේ ඉස්කෝලෙට එන්නේ ඉගෙනගන්නම නෙමෙයි…. විනය හදාගන්නත් එක්ක… දෙමව්පියෝ සෑහෙන සල්ලි වියදම් කරගෙන මේකට එවන්නෙත් මේකට… මොනවද මේ ලැජ්ජා නැති වැඩ…. සුදු කලිසම ගැහුවට පස්සෙත් මෙහෙම ඇණ ඇණ කියන්න උඹලා බබ්බු නෙමෙයිනෙ.., ආයේ මෙහෙම කරන්නේ නෑ හරිදා…. හ්ම් දැන් යනවා ගෙදර සේරම… මතක තියාගනිල්ලා මම බලං ඉන්නේ….”
සර් එදා පන්තියෙන් ගියා… අපිත් ගෙදර ගියා… හැබැයි එකක් ඇත්තටම වුණා…
සර් විශ්‍රාම ගන්නකන් අපි හැමෝම දිහා හොඳින් බලා උන්නා…
T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණන්…. කොළඹ ඩී.එස්.සේනානායක විදුහලේ ඉතිහාසයෙන් නොමැකෙන චරිතයක්…. කොල්ලන්ට සර් ගැන තිබ්බේ ගෞරවයක් වගේම බයක්…. වරදකදී ටිකක් දරුණු වුණාට අතිශයින්ම සංවේදී මානුෂීය හිතක් තිබුනු ගුරු පියෙක්…
ඇත්ත… මම දැකලා තියෙනවා වැරදිවලට කොල්ලන්ට තලපු අවස්ථා එමට… විනය කඩකිරීම්වලදී හරිම දරුණුයි… විශේෂයෙන්ම වලිවලදී එහෙම මාට්ටු වුණොත් කොල්ලෝ කම්මුතුයි… ඒ පහරවල් වැදුනේ අතකින් කම්මුලටද නැත්නම් වේවැල්වලින් පශ්චාත් ප්‍රදේශයටද අදාලම නෑ… ඒ පහරවල් කාපු ගොඩක් උන් ඒ වැරැද්ද ආයේ කරන්නේ නෑ ඒ පහරවල්වල තිබුණු රස දන්න නිසා…
නමුත් සර්ට තිබුණා මානුෂීය හදවතක්… මට මතක් වෙනවා එහෙම සිද්ධියකුත්…
එදා free period එකක් අපිට… අහන්න දෙයක් නෑ ඉතින්… ඔබට මැවී පේනවා ඇති…. Free period ඉතින් කොල්ලන්ට පැදුරු පාටියක් නැත්නම් සාදයක්… එකම කාල ගෝට්ටියක් පන්තියෙම… මේවෙලාවට ඉතින් අපිට කිසිම නිච්චියක් නෑ එන යන අය ගැන… ඔන්න එදත් සර් ආව පන්තියට මේ කාලගෝට්ටිය අස්සේම…
“හේයි හේයි මොකද මේ හරක් පැටව්… වහගනිල්ලා කටවල්” කියලා ආවා ගුරුමේසේට තට්ටුවක් එහෙම දාලා වේවැලෙන්… දැන් ඉතින් වේවැල් කසාය තමා කියලා අපි ඉතින් දෙයියෝ බුදුන් සිහිකරගත්තා…
හැබැයි එදා approach එක ටිකක් වෙනස් sir ගේ…
පොදුවේ හැමෝටම කනේ ඇඟිලි ගහගන්න දේශානාවක් ලැබුණා… ඊට පස්සේ පන්තියේ කෙළවරක ඉඳන් හැම ළමයෙක්ගෙන්ම අහන්න ගත්තා කොහේ ඉඳන්ද එන්නේ, අම්මා තාත්තාගේ විස්තර… මට මතකයි මගේ මිත්‍රයෙකුට අවස්ථාව ලැබුණාම ඔහු කිව්වා ඔහුගේ පියා නැති විත්තිය… ඇත්තටම මගේ මිත්‍රයාට ඔහු කුඩා කාලයේම පියා අහිමව ගිහින් තිබ්බා… ඒක කිව්වාම සර් පොඩ්ඩක් සලිතවුණා…
“මෙහෙට වරෙන් කොල්ලෝ” කියලා ගුරු මේසේ ළඟට අපේ සහෝදරයාට කතාකලා… ඉන් පස්සේ දෙන්නා අතර ඈතිවුණේ ඇහෙන නොඇහෙන ගානේ කතාබහක්… වරදවා වටහගන්න එපා ඒක අතිශය මානුෂීය කතාබහක්
මම එදා පොඩ්ඩක් ගුරු මේසේ ළඟ පේළියක වාඩිවෙලා උන්නේ…ඒ හින්දා ඒ කතාබහ ශ්‍රවණය වුණා මට…
“පුතා කොයි කාලේද තාත්තා නැතිවුණේ”
“සර් මම පොඩි කාලේමයි”
“එහෙමද? මොනවාවෙලාද?”
උත්තරයවුණේ පිළිකාවකින් කියලයි.
මට එහෙමටම මතක නෑ ඊට පස්සේ දෙබස් නම්… නමුත් කතාවේ අන්තිම හරය වුණේ සර්ට අපේ සහෝදරයාට ඉස්කෝලේ වෙනුවෙන් උදව් කරන්න තිබුණු ඕනිකම… මට මතකයි ආර්ථික තත්වයන්, ලැබෙන උදව් උපකාර වගේ ඒවා ඒ කතාබහේ තිබුණා…. අවසානයේ මගේ මිත්‍රයාගේ පිටට තට්ටුවක් දාලා කිව්වා
“හොදට ඉගෙනගන්න ඕනි”
මගේ මිත්‍රයා අද හොඳ තැනක ඉන්නවා…
ඩී.එස්.සේනානායක විදුහල කියන්නේ එක පවුලක්… අප පාසලේ නිර්මාතෘ අලස් ගුරු පියාණන් පාසල පවත්වගෙන ගියේ පවුලක් විදිහට… ඒ සංකල්පය ඉදිරියට පවත්වගෙන යන්න විනයක් ඕනි… ඒ විනය ඇති කරන්න මහන්සිවූ කෙනෙක් විදිහට T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණන් හඳුන්වන්න පුලුවන්…ඒ පෞරෂයට හැකිවුනා කොල්ලන්ගේ චණ්ඩිකම් මෙල්ල කරන්න… ඒකට කොල්ලන්ට ගහන්න ඕනි වුණේ නෑ… ඒ ගැඹුරු හඬම ඇති… එතුමාගෙන් ඊට ලැබුණු දායකත්වය මෙතැකයි කියන්න අමාරුයි…
එතුමා විටෙක සැර පරුෂ ගුරුවරෙයෙක් වුණත් කොල්ලෝ කවුරුත් සර් එක්ක වෛර බැඳගත්තේ නෑ… මොකද අපි හැමෝම දැනගෙන උන්නා ඒ සැර පරුෂ භාවයට යටින් තිබ්බේ වෙඬරු පිඬක්වන් දුකට උණුවෙන පියෙකුගේ හදවතක් විත්තිය…
සර්ට කොල්ලන්ගේ ලෝකේ තේරුම් ගන්න හැකියාවක් තිබ්බා., ගොඩක් වෙලාවට මේ තරම් හොඳ ගණුදෙණුවක් තිබ්බේ ඒ නිසාම වෙන්න ඕනි… කොල්ලෝ හැරෙද්දි එන්නේ මොකාටද කියන එක sir දැනගෙන උන්නා…
තව කතාවක් මතක් වුණා…
වාරවිභාගයක paper එකක් ඉවරවෙලා set එකම ground එකට බැස්සා වාර්ෂික මහා ක්‍රිකට් තරඟයට පෙරහුරුවක් ලබාගන්න… අහන්න දෙයක් නෑනෙ… ටෙනිස් බෝලෙයි, bat එකයි, nonstrikerට ලී පතුරකුයි, wicket එකට පුටුවකුයි, bowlers end එකේ විකට් එකට පාගන්න ගඩොල් කැටයෙකුයි තිබ්බනම් ඒ දවස්වල ඉතින් මඩකරියෝ වගේ තමා ගෙදර යන්නේ… ඒ කාලේ ඔය පිට්ටනියේ තණපිඬලි අල්ලපු මුල් කාලේ… ඒ නිසා ඕකට බහින්න දෙන්නේ නෑ… Basket ball එක තමා සමාන්‍යයෙන් pitch එක…. හැබැයි ඉතින් වාරවිභාගය ඉවරවෙන දාට ඔය නීති ගැන කොල්ලෝ වැඩිය හිතන්නේ නෑ… එදත් ඉතින් එහෙම දවසක්…
දැන් match එක පටන්ගත්තා… ආයේ ඉතින් කඩියෝ වගේ…
“අල්ලපන්…”
“ දෙක වරෙන් දෙක වරෙන්…”
“ මෙහෙට දාපන්…“
“ shot මචං shot“
“ යකෝ no ball… ඉර පැනල මේ බලපන්”
“ යකෝ no ball… side එක කිව්වේ නෑ“
“ අඩෝ පිටිපස්ස ඔට්ටු නෑ… Keeper නෑ…”
“ umpire බෝල කීයද…”
ජාත්‍යන්තර ක්‍රිකට් තරඟයක් වගේ… ගිරා පෝතක අධ්‍යපන ක්‍රමය නොවෙන්න හොඳ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෝ ටිකක් බිහිවෙන්නත් තිබ්බා අම්මපා ඒ match එකෙන්… කොහම හරි වැඩේ නැඟලා යනවා… කොල්ලන්ට අව්ව රස්නය දූවිල්ල ගාණක් නෑ… ඒත් එකපාරටම කොල්ලන්ගේ රෝම කූප තිග්ගැස්සෙන හඬ ඇහුණා… තරඟ තීරක ප්‍රධාන දැන්වීම් පූරුව ළඟට ඇවිල්ලා උන්නා… ඒ වෙන කවුරුත් නෙමෙයි අපේ ආදරණීය “ගඩ්ඩා” සර්…
“ හේයි හේයි…. මෙහෙ වරෙව් …. මොනවද උඹලා ඔයකරන්නේ… මෙහෙ වරෙව්….”
මෙච්චර වෙලා අව්වේ රස්නය නොදැනුණ අපිට දැන් දැනුණේ සහරා කාන්තාරයේ ඉන්නවා වගේ හැඟීමක්… අපි ඉතින් දැන් හෙමිහිට බෝලෙයි,bat එකයි,ලී පතුරයි අරන් අර ප්‍රධාන දැන්වීම් පූරුව පැත්තට ගාටන්න ගත්තා… හරි අපූරුවට සර් අතේ වේවැලකුත් එහෙමෙහෙ වෙනවා… කොල්ලෙක් මගේ කනට ඇහෙන නොඇහෙන ගාණට මෙහෙම කිව්වා…
“අඩෝ අදනම් ගඩ්ඩා අපිව හම ගහයි යකෝ”
නොකිව්වට අවංකවම මටත් ඒක දැනිලා තිබ්බේ…
“විභාගේ ඉවරද? මොකද මේ හරක් ගාලක් වගේ ගාල කඩාගෙන බෝලයක් පස්සෙන් දුවන්නේ… බලනවා තණකොල පිඬලිවලට කරල තියෙනදේ…උඹල කන්නේ තණකොල උලලද… හිටගන්නවා පෝළිමට…”
වැඩේ හරි… අදනම් double bonus වගේ… දෙයියෝ බුදුන් සිහිකරගත්තොත් හොඳයි… මම මටම කියාගත්තා…
“කියනවලා තමුන්ගේ විභාග ඉවරද?”
අපේ එකෙක් හෙමිහිට උත්තර දුන්නා මෙහෙම…
“නෑ සර්… තව paper එකක් හෙට තියෙනවා….
“යකෝ එහෙම තියාගෙනද මේ උඹල මේ බෝල පස්සේ දුවන්නේ… දැන් මෙතන එකෙක් ඔළුව පලාගත්තාම අපි වගකියන්න ඕනි…දීපිය ඔය බෝලෙයි ලී කෑල්ලයි මෙහෙට… “
අපි shape එකේ බෝලෙයි bat එකයි දුන්නා…
“උඹලට අම්මා තාත්තා නැහිලා උගන්නන්න හදනවා තොපි මෙතන හරක් වගේ තණකොළ උලනවා.. දුවපිය ගෙදර… ගිහින් පාඩම්කරපිය”
“අම්මා… ඔයින් ගියා ඇති“
මට අම්මපා හිතුණා… අනිත් උන්ටත් එහෙම අනිවාර්යෙන්ම හිතෙන්න ඇති…
සර් එදත් අපිට ගැහුවේ නෑ… හැමදේටම ගහන්න ගියේ නෑ සර්… මොකද සර් වුණත් දන්නවා ළමයි මේ වයසට මේ දේවල් කරන විත්තිය… සර්ට පුළුවන් වුණා ළමයින්ගේ පැත්තෙනුත් හිතන්න… සර් සම්බන්ධයෙන් අදත් කොල්ලෝ ගෞරවයෙන් කතාකරන්නේ ඒ නිසා වෙන්න ඕනි… කියන්න සන්තෝසයි මිත්‍රවරුනි මිතුරියනි අපිට පහුවෙනිදා ඒ bat එකයි බෝලෙයි ආයේ හම්බවුණා… කොටින්ම අපි ඒ අවුරුද්දේ වාර්ෂියක ක්‍රිකට් තරඟය සෙල්ලම් කලෙත් ඒ bat එකෙනුයි බෝලෙනුයි…
මම පාසලෙන් ඉවත්වෙනකන්ම වගේ සර් පාසලේ උන්නා… මට ඊට පස්සේ sir අන්තිමට හැබැහින් හම්බවුණේ අලස් ගුරුපියාණන්ගේ දේහය ඉස්කෝලෙට ගෙන ආව දවසේ…පස්සෙ කාලෙක තිබුණු after school එකට මට එන්න බැරිවුණත් මම video එකක දැක්කා සර් ඒකට සහභාගී වෙලා තිබුණා… ඇත්තටම හිතට සතුටක් දැනුණා ඒක දැක්කාම..
ඒ දවස්වල අපිට විනය කියනදේ බරපතලව දැනුනේ නෑ… නමුත් අද කරදඬු දික්වෙලා රස්සාවල් කරද්දි තමයි ඒකේ අගය දැනෙන්නේ… උගත්කමක් තිබ්බත් ඵලක් නෑ විනයක් නැත්නම්… කොටින්ම මේ covid වසංගතය අවසන් කරන්නත් ඒ මිනිස් හික්මීම නැත්නම් විනය කියන දේ ඕනි විත්තිය හැමෝටම දැන් තේරෙනවා… පහුගියකාලවල රටේ සිදුවුණු බොහෝ ප්‍රශ්නවල මුල බැලුවොත් විනයක් නැතිවීම හේතුවූ බව පැහැදිලිවෙනවා…
T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණන් හැමවිටම බැලුවේ ඒ විනය ඇතිකරන්න… කියන්න සතුටුයි සර් බහුතර ශිෂ්‍යයෝ ප්‍රමාණයක් ඔබ අපිට පෙන්වූ ඒ මඟ ඔස්සේ ගිහින් බොහෝ ඉහල නිලතලවල වගේමසාමාන්‍ය සමාජයේත් යහපත් පුරවැසියෝ විදිහට ජීවත්වෙනවා…
සර් මේ ලෝකෙන් සමු අරන් මේ වසරට වසර දෙකක්… මට මතකයි ලෝකේ නන් දෙසින් සර්ට අවසන් ගෞරව වශයෙන් ආව ශෝක පණිවිඩ හා පුෂ්ප උපහාර… අදටත් කොහේ හරි අපේ ඉස්කෝලේ මතකයක් ස්මරණය කළොත් සර්ගේ නමත් ඒකට ඇඳිලා තිබුණා… ඒකෙන් එක් දෙයක් පැහදිලිවුණා අපිට…
ඔව් සර්… ඔබ අපිට ගුරුවරයෙක් නෙමෙයි පියෙක්…
සියදහස්ගණනක් දරුවන්ගේ නෙත් පාදා විනයගරුක පුරවැසියන් කළ පිනම ඇති ඔබට මේ සසරෙන් එතෙරවෙන්නට…
T.D.ප්‍රනාන්දු ගුරුපියාණනි… ඔබට අමා මහ නිවන්සුව අත්වේවා!!!
Photo Banner Credits: Jade Neo
බස් එකත් මාරයි….
" බස් එකත් එක්තරා විදිහක නිලනොලත් සරසවියක් "
මං ඉන්නවා බස් එකක් එනකන් වීදුරු ගෙවල් ( Glass House ) බස් නැවතුම්පොළ ළඟ…. වෙලාව හවස 5 ට විතර ඇති…. බස් යනවා මං ගාවින් හරියට ගොන්ප්‍රී එකේ රේස් යනවා වගේ….
එක බස් එකක් නවත්තලා තියෙනකොට අනික් බස් එක ඉස්සර කරගෙන ගිහිල්ලා නවත්තනවා ඊලඟ halt එකේ….. එතකොට මේ බස් එක ආයෙ අනිත් එක පහුකරගෙන ගිහිල්ලා නවත්තනවා අනික් halt එකේ…. පුදුම තරඟයක්…. කටුකුරුන්දේ වත් දියතලාවෙවත් යන්න ඕනෑ නෑ රේස් බලන්න…. මේවා තමා රේස්…..
විශේෂයෙන්ම 138 route එකේතමා රේස් එක තියෙන්නේ…. සමහරක්විට මෑත කාලයේ සිංදුවකුත් ආවේ 138 ගැන මේ රේස් එක හින්දමද දන්නෙ නෑ…. ඒකිනෙකාට ඉස්සරකරනගමන් පොඩි නක්කලයකුත් දාන් යන්න කොන්දොස්තර අය්යයි, ඩ්‍රයිවර් අය්යයි අමතක කරන්නෙ නැහැ….
” කෝ මේ 177???….” මං පොඩ්ඩක් එබිලා බැලුවා පාරට…. ඒත් ඒකත් මහ අවදානම් වැඩක්…. මොකද වාහන එන්නේ පිඹලා…. ලෑල්ලටම පාගලා එන වාහන හරියට කුලප්පු වෙච්චි ස්පාඤ්ඤයේ ගොන් පොරයක ඉන්න ගොන්නු වගේ…. පරිස්සම් නොවුනොත් ඉතින් කඳ වෙනම ඔලුව වෙනම වෙන්වෙලා තමා නතරවෙන්නේ….. Sorry.com ම තමා…. ඔය සමහර බස්වල උඩ ගහලා තියෙනව ” බුදු සරණ‍යි!!! “, ” දෙවිපිහිටයි!!!” කියලා…. ඇත්තටම බස් යනකොට බස් ඇතුලේ ඉන්න අයට විතරක් නෙමෙයි පාරේ ඉන්න අයටත් ඒ පිහිට හැර වෙන පිහිටක් නෑ!!!!
ප්‍රධාන බස් නැවතුම්පොලේ ඉඳන් බස් එක එන්නේ ශාන්ත දාන්තව…. හරියට පසළොස්වකට සිල් ගත්තා වගේ…. හැබැයි පස්සේ බස් එකේ වේගය වැඩිවෙන්නේ බලන් ඉද්දී….. Load එක වැඩිවෙනකොට ඊට අනුලොමව සමානුපාතිකව Speed එක වැඩිවෙනවා…. අනාගතයේ පොඩි එකෙක්ගෙන් ඇහුවොත් අනුලෝම සමානුපාතිකයට උදාහරණයක් දෙන්න කියලා…. මේ සංසිද්ධිය කියන්න බැරි නැහැ සිරාවට…..
ඒවෙලාවට තමා නිව්ටන්ගේ නියම මතක්වෙන්න ගන්නේ…. ආයේ ඕනෑ නැහැ Practical ඒවා අවබෝධකරගන්න…. බස් එකේ ගියාම ටක්කෙටම Theory අවබෝධකරගන්න පුලුවන්… ඒ අතින් බසුත් කරන්නේ ඉගෙනුමට අත්වැලක් වගේ ඔය අපේ T.V. වල පෙන්වන….
ඈතින් දැක්කා 177 ක් එනවා…. ” හප්පේ!!!! යන්තම් ඇති” මට කියැවුණා ඉබේටම…. බෑග් එකත් අතින් අරන් පොඩ්ඩක් හැරිලා බැලුවා මං නිකන් පිටිපස්සට…. මගේ සතුට එවෙලේම නැතිවෙලා ගියා…. බස් එකට නඟින්න ඉන්නවා සේනාවක්ම…. කලින් නැග්ගේ නැත්නම් අදත් ඉතින් footboard තමා…. footboard යනවා කියන්නේ ඉතින් අන්තිම කැමති පත්තරේ ලියල යනවා වගෙ තමා…. මොකද කරුමෙට හරි අත හැරියොත් හරි පය ලිස්සුවොත් හරි නතරවෙන්නෙ ඉතින් නිරවාණයෙ නැතිනම් අපායේ…. කල පින් පව් අනුව ඒක තීරණයවේවී….
මොනවහරි කරල ඉස්සෙල්ලම බස් එකට නැග්ගොත් හරි!!! බෑග් එකත් උස්සගෙන මම හිතාගත්තා…. බස් එක ආවා වේගය අඩුකරගෙන මාත් එල්ලුණා බස් එකේ පඩිපෙල ළඟ තියෙන ආධරකේ….බස් එක නවත්තන්නත් කලින්…. නැතිනම් ඉතින් නඟිනවා බොරු….
එක අතකින් අපි වානරයන්ගෙන් පැවත එන එක හොදයි…. මොකද මේ වගෙ පැනලා බස් එකක කෝච්චියක එල්ලෙන්න පුලුවන් වෙන්නේ….. ඔය වානරයන්ගෙන් පැවත එන පරිණාමික ලක්ෂණ නිසා වෙන්න ඕනෑ….. හැබැයි ඉතින් මේ කාරණේ ඔය එක පක්ෂෙකින් ඡන්දය අරගෙන පස්සේ අනික් පැත්තට ගිහිල්ලා වාඩිවෙන අයටනම් වලංගු නැහැ…..!!!! ඒකනම් මම හිතන්නේ කිසිම සත්ව කුලකයක දකින්න නොලැබෙන මනුෂ්‍යයන්ටම ආවේණිකවූ ලක්ෂණයක් වගේ…මනුෂ්‍යන්ටම කිව්වට හැම මනුෂ්‍යයෙකුටම නෙමෙයි…. කිසියම් වෘත්තියකට පොදු වූ කාරණයක්… සමහරවිට ඒක වෘත්තීය නිපුණතාවයක්ද දන්නෙත් නැහැ…..
කොහමහරි බස් එකට ගොඩවුණු මම ඉස්සෙල්ලාම බැලුවේ ඉදගන්න Seat තියෙනවද කියලා…. හ්ම්!!!! නැහැ… බස් එකේ හොඳ සෙනඟක් ඉන්නවා…. කොහමත් තව ටික වෙලාවක් යනකොට ඇඟිල්ලක් ගහන්න බැරිතරමට සෙනඟක් පිරෙනවා….. ඊට කලින් පහසුවෙන් හිටගෙන ඉන්න පුලුවන් වාතාවරණයක් හදාගන්න ඕනෑ….
බස් එකේ පෙම්මුල්ල කිට්ටුව හිටගන්න පුලුවන් ඉඩක් දැක්කා මං…. ගිහිල්ලා එතැන හිටගත්තා මම….. දැම්මා බෑග් එක උඩ Rack එකට…. මේ ටික කරන්න මට ගතවුනේ තත්පර කීපයයි!!!! ඒක ඉවරවෙනවත් එක්කම තමා එකේ හිටපු ඉතුරු අය බස් එකට නඟින්න ගත්තේ…..
කොන්දොස්තර අය්යා දෙනවා කන පිරෙන්න සද්දෙන් බස් එකේ විස්තරේ ගැන….
” කඩුවෙල,මාළඹේ,බත්තරමුල්ල,කොස්වත්ත,කොස්වත්ත….”
මිනිහා මේක චක්කරේ කටපාඩම් කරනවා වගේ කියවගෙන කියවගෙන යනවා…. එක අතකින් ඒක අනික් අයට කන්දොස්කිරියාවක් වුණාට ඒක ඒ මනුස්සයගේ රස්සාව…. ඇස්පෙන්නේ නැති අයට, අකුරු බැරි අයට බස් එක ගැන දැනුම්දෙන එක කොච්චර ප්‍රයොජනවත්ද????…. සමහරක්විට ඒක අපිටත් වාසි වෙනවා හදිසියෙන් අපිත් ගමන්බිමන් යනකොට….
මේ කොන්දොස්තර රස්සාව කරන හැමෝම විභාග Fail වුණ අය නෙමෙයි… සමහරවිට උපාධිධාරියෝ, හොඳට A/L Pass වෙලා සල්ලි නැතිකමින් Campus යන්න බැරිවුනු අයත් මේ රස්සාව කරනවා…. ඊටත් වඩා මට හිතෙනවා බහුතරයක් අපේ අය කරන වැරැද්දක් කියල හිතෙන දෙයක් මෙතැන සටහන් කරන්න….
කවමදාවත් වපර ඇහෙන් රස්සවක් දිහා බලන්න එපා…. රස්සාව කියන්නේ ම්නිහෙක් මනින්න පුළුවන් මිම්මක් නෙමෙයි… සමහර උසස් නිලතල දරණ මිනිස්සුන්ට වඩා අඩු රැකියාවන් කරන මිනිස්සු මනුස්සකමින් පොහොසත්…. ඉහළ රස්සාවක් කරලා තමන්ගේ දූදරුවන්ගේ, අඹුවගේ අවශ්‍යතා සපුරනවා වගේ තමයි කුඩා රස්සවාක් කරන මනුස්සයත් කරන්නේ…. වෙනස තියෙන්නේ වියදම් කරන මුදලේ වටිනාකමයි…. නමුත් චේතනාව එකමයි….
බස් එකට එන්න එන්න සෙනඟ පිරෙනවා….. මගෙ කොඳුඇට පේලියට ඒක හොඳට දැනෙනවා…. කොන්දොස්තර අය්යත් කෑගහනවා….
” ඔය මැද පේලිය ඉස්සරහට යන්නකෝ…. ඉස්සරහ හොඳට ඉඩ තියෙනවා…. ඔය දෙපැත්තේ ඉන්න අය පැත්තකට වෙලා ඉඩ දෙන්න…. ”
මැද ඉන්න මිනිස්සු sandwich එකක filling එක වගේ…. දෙපැත්තෙන්ම හොඳට තැලෙනවා…. ඇත්තම කිව්වොත් ඒ මිනිස්සු ගැන කණගාටුවක් දැනෙනවා…. office එකක හරි වෙනත් සේවා ස්ථානයක හරි වැඩකරලා මෙ මිනිස්සු යන්නේ බාගෙට මැරිලා… ඒත් කොච්චර අමාරුකම් තිබුණත් රස්සවට නොආවොත් ඒකෙන් වදින්නෙත් ඒ මනුස්සයගෙම බඩටයි…. මේවට වැරැදිකාරයෝ කව්ද කියල ඉතින් හොයල වැඩකුත් නැහැ….
යන්තම් ඇති බස් එක යන්න පිටත්වුණා…. කොන්දොස්තර අය්යා ticket කඩන්න පටන්ගත්තා…. Ticket කඩනවා කිව්වට සල්ලි එකතුකරනවා විතරයි…. නමුත් සමහර බස්වල්නම් ticket එකක් කඩනවා…. අතේ උණ්ඩි කරගෙන උන්නු රු.25 මන් කොන්දොස්තර අය්යාට දුන්නා….
” කොස්වත්ත” මං කිව්වා…
” හන්දියෙද? හන්දියෙන් එහාද? ”
” එහා ”
කොන්දොස්තර අය්යාත් සල්ලි අරගෙන ඉස්සරහට යන්න ගත්තා…. අනේ මන්දා මේ මනුස්සයා අර සෙනඟ මැද්දේ කොහම යනවද කියලා….එක අතකින් ඒක තමා චාල්ස් ඩාවින් කිව්වේ ” ජීවිත සටන ” කියලා…. මේ ලෝකයේ රැඳෙන්නනම් ඕක නොකර බැහැ…
” මාරු සල්ලි තියෙනවනම් අතට ගන්න…. ලොකු කොල මාරු කරන්න නැහැ…. ”
ලංකාවෙ බස් ticketවල ගණන් අරුම පුදුමයි…. බොහොම ටිකයි 0 න් හරි 5 න් හරි අවසන් වන ගණන් තියෙන්නේ…. ඉතින් ඉතුරු සල්ලි දෙන්න ගියාම කොන්දොස්තරත් අමාරුවේ…. ඒ නිසා මගියොයි කොන්දොස්තරයි වලි….
ඔය අස්සේ මට නිකමට පෙම්මුල්ල දිහා බැලුණා ( බැලුණද? බැලුවද? කියලා හරියටම කියන්න බැහැ , මොකද මමත් පෘථග්ජන මනුස්සයෙක්නේ!!!! )…. පෙම් මුල්ලේ පෙම් ජෝඩුවක්….
තරුණයෙක් ඉන්නවා තරුණියක්ගේ කර වටේ අතක් දාගෙන…. තරුණිය ඉඳගෙන ඉන්නේ කව්ළුව අද්දර… දෙන්නා කාටවත් නොදැනෙන්න secret කතාවක…. ඉඳල හිටල මුහුණේ හිනාවකුත් මතුවෙනවා….
එකම ලෝකේ ලෝක දෙකක ජීව්ත්වෙන පුළුවන්ද කියල ඇහුවොත් හොඳම සාක්ෂි‍ය විදිහට දෙන්න පුළුවන් මෙවගේ පෙම් ජෝඩු…. බස් එක ඇතුලේ තියෙන්නේ තරඟකාරී Marketing ලෝකය…. ඒත් මේ දෙන්න ජීවත්වෙන්නේ Romeo Juliet ජීවත්වෙච්චි Romantic ලෝකයේ….
ඉඳල හිටලා එහෙට මෙහෙටත් දෙන්නගෙ ඇස් ගමන්කරනවා බස් එක ඇතුළේ… මොකද මේවා ගෙවල්වල් උදවියගේ කනේ තියන්න පුලුවන් උදවියත් ඉන්න පුලුවනි මේ බස් එක ඇතුළේ…. ඒකට අපෙ මිනිස්සු බොහො දෙනෙක් හපන්නු…. තමුන්ගේ ඇහේ පොල් පරාල තියාගෙන අනෙක් උදවියගේ ඇද හොයන්න අපෙ අය රුසියෝ…. එ හින්දා පරිස්සම් වෙන එක කෝකටත් හොඳයිනේ…!!!!
Halt එකින් එකේ නවත්තගෙන බස් එකට නග්ගගන්නවා හෙන සෙනඟක්…. Tution ඉවරවෙලා එන පාසල් ළමයි, sports practice කරලා එන ළමයි , ඒ sports බෑග් උස්සගෙන ඉන්න අම්මලා තාත්තලා, වැඩ ඇරිලා ගෙදර යන මිනිස්සු, වැඩට යන මිනිස්සු, යහලුවෝ හම්බවෙන යන අය, පෙම්වතුන් නොයෙක් ආකරයෙ මිනිස්සු නඟිනවා බස් එකට….. දැන්නම් මගේ කශේරුකාවට දෙයියන්ගෙම පිහිටයි!!!
බස් එක කාසල් එක ලඟදි නවත්තපු වෙලාවේ බඩදරු අම්මල 2 ක් බස් එකට නැඟ්ගා…. ඉස්සරහ හිටපු වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම මහත්තයෙකුයි,නෝනා කෙනෙකුයි ඉඳගෙන හිටපු seat දෙක ලබාදුන්නා…. ඇත්තටම සන්තෝසයි… අපේ මිනිස්සු ගාව තාම මනුස්සකම තියෙනවා…. දේශපාලන වේදිකාවල ඡන්ද කාලේ උණු කැවුම් වගේ market කරන මනුස්සකමට වඩා මේ මනුස්සකම මිලක් කියලා නිමකරන්න බැරි තරම් වටිනවා…..
පැවිදිකෙනෙක්, බඩදරු අම්ම කෙනෙක්, ආබාධිත කෙනෙක්, ලෙඩවුණු කෙනෙක්, කුඩා ළමයෙක් අත වඩාගෙන එන කෙනෙක්, වයොවෘද්ධ කෙනෙක් වෙනුවෙන් තමන් ඉඳන් ඉන්න අසුන පරිත්‍යාග කරන එක පුණ්‍යකර්මයක්…. කවදහරි අපි මේ ලෝකෙන් අරන් යන්නෙත් ඔච්චරයි මොනව හරි හම්බ කලත්…. ඒත් සමහරු ඒවගෙ එක්කටවත් තමන් ඉන්න අසුනෙන් නැඟිටින්නේ නැහැ…. Gum ගාලා පශ්චාත් ප්‍රදේශය seat එකට අලවලා වගෙ ගල් ගැහිලා ඉන්නවා…. නමුත් තාමත් බහුතරයක් එහෙම නැහැ…. ඉඳගෙන ඉන්න අසුන පරිත්‍යාග කරනවා…..
ඔය හොඳ ලක්ෂණ අතරේ අපෙ තවත් සමහර උදවිය තමන්ගේ වෙනත් නොහිබිනා ලක්ෂණ ඉස්මතු කරගන්නවා…. ඇහැට කනට පේන ගැහුණු ළමයෙක් දැක්කොත් හදන්වා පොඩි jack එකක් ගහන්න…. පහුගිය දවසක පත්තරේ තිබ්බා යෞවනියකගේ කලිසමේ තට්ටම ප්‍රදේශය blade එකකින් කපල තිබ්බ කතන්දරයක්….මේවා ඉතින් කරන අය පොඩ්ඩක් මුල්ලේරියාව පැත්තට visit එකක් දාලා ආවොත් හොඳයි කියලා මට හිතෙන්නේ….!!!!
පරිණාමයෙන් අපි බිහිවෙන නිසා තිරිසන් ලක්ෂණ අපිට කාන්දු වෙලා තියෙන්න පුළුවන්…. ඒත් අපි තමා මිහිපිට ඉන්න බුද්ධිමත්ම සත්ව කොට්ඨාශය…. අපිට තියෙනවා ආගම් කියල දෙයක්…. ආගමයි, බුද්ධියයි එකට එකතුකරලා අපිට පුලුවන් වෙන්න ඕනෑ අපෙ ඇඟේ ඉන්න තිරිසනා යටපත්කරන්න…. ඒකට හැමදාම පන්සල්, පල්ලි, කෝවිල් යන්න ඕනෑ නැහැ…. වඩා වැදගත් වෙන්නේ ඒ දර්ශනයන් හොඳින් වටහාගෙන ජීවිතයට ඈඳා ගැනීමයි….
බස් එක කියන්නේ ලිංගික හිංසන පීඩනවලට කියාපු පාරදීසයක්…. සමහරු හෙමින් සැරේ අත අල්ලනවා විරුද්ධ ලිංගිකයන්ගේ…. ඒක වැරදීමකින් වුන එකක්නම් කමක් නැහැ…. ඒක ඉතින් අවංකවම දන්නේ හිත තමයි!!!…. සමහරු කොනිත්තනවා… සමහරු සංවේදී ස්ථාන ස්පර්ශ කරන්න වෑයම් කරනවා….
පෙම්වතුන් පවා අසභ්‍ය විදිහට හැසිරෙනවා නොයෙකුත් අවස්ථාවල….ඒ අයට අමතකයි තමන් ඉන්නේ මහ සෙනඟක් මැද්දේ බව…. තමන්ගේ පෙම්වතා හෝ පෙම්වතිය මහ සෙඟක මැද්දේ අපහසුතාවයට පතකරන වැඩ කරනවනම්, එතැන සැබෑ ආදරයක් නැහැ… ආදරය කියන්නේ හුදු ලිංගික ගණුදෙනුවක් නෙමෙයි…. එතැනදී තමන්ගේ සහකාරියගේහෝ සහකරුවාගේ ආත්ම ගෞරවය ගැනත් හිතිය යුතුමයි…. මට හිතෙන්නේ ඒක සැබෑ ආදරයක ප්‍රධාන ලක්ෂණයක්…. ඒ දේ වටහගෙන ආදරය කරනවනම් ගොඩක් මේ ඛේදාන්ත නතරවේවී….!!!
දැන් බස් එක රාජගිරියට ආවා…. මට තව යන්න තියෙන්නේ විනාඩි 15 ක් වගේ දුරක් ඒත් බස් එක මෙතැන විතරක්ම විනාඩි 10 ක් නතරකරගෙන සෙනඟ කරගන්නවා…. මෙතැන්දි තමයි ඇඟේ මාළු නටන්න පටන්ගන්නේ…. කොහමත් බස් එක ඇතුලේනම් අපි හරියට සාඩින් වගේ කරලා තියෙන්නේ….
බස් එකේ සමහරු නිදි…. සමහරුන්ගේ ඔළුව ගිහිල්ලා අනික් පැත්තෙ එක්කෙනගේ උරහිසේ පතිතවෙනවා…. සමහරක්විට එයත් දොයි…. සමහරු හිටගෙනත් බුදි…. සමහරු දුරකථනවලින් “මල් කඩනවා”… තව සමහරු ” volkman ” එකෙන් සින්දු අහනවා…. සමහරු පොත් කියවනවා…. සමහරු හෙන හයියෙන් හිවෙවී කතාවක…. මට මෙහෙම හිතුණා එවෙලේ….
මේ විදිහට සමගියෙන් ඉන්න මිනිස්සු නේද කිසිම කමකට නැති බෙදීම්වලට ලක්වෙලා ගැටළු ඇතිකරගන්නේ…. මිනීමරාගන්නේ…. අපි අඩුම ගාණේ දන්නේ නැහැ අපි ලඟින් ඉඳන් ඉන්න හරි හිටගෙන ඉන්න හරි මනුස්සයගේ ආගම, ජාතිය, කුලය ගැන මුකුත්…. ඒත් අපි අතර ගැටුමක් නැහැ…. ඔලුවෙ පොල්තෙල් ගාපු, hair gel ගාපු, hair cream ගාපු අය හැමෝම මේ බස් එකේ යනවා…. නමුත් අපි නොගැලපීම් හොයනවද??? බස් එක ඇතුලේ හැමෝම එකම කුලකයේ…. ඒ කියන්නේ ඒ හැමෝම අයත්වෙන්නේ ” බස් රථයේ මඟීන් ” කියන කුලකයට….
අපේ ” ගිරා පෝතක ” අධ්‍යාපනයට පින් සිද්ධවෙන්න කිලෝ ගණන් බර පොත් බෑග් උස්සගෙන හිටගෙන යන නංගිලා මල්ලිලාගේ බෑග් එක, වැඩ ඉවරවෙලා ගෙදර යන අයගේ ගමන් මළු පවා ඉඳන් ඉන්න කෙනෙක් අතට ගන්නවා…. ඇයි ඒ???? එතැන තමා මනුෂ්‍යත්වය මතුවෙන්නේ…. ඇයි අපිට මේ දේ බස් එකින් පිට සමාජයෙත් කරන්න බැරි????… එහෙම කලානම් මෙලහකට මේ ඔඩු දුවලා තියෙන ප්‍රශ්න රාශියක් විසදිලා ඉවරයි….
දැන් මං මගේ ගමනාන්තයට ඇවිල්ලා… බෑග් එකත් අරගෙන මම අමරුවෙන් සෙනඟ අතරින් ආවා footboard එක ළඟට…. බස් එකේ bell එක ගහලා මම footboard එකට බැස්සා….. බස් එක නැවත්තුවත් එක්කම මං බස් එකෙන් බැස්සා… මං බැස්සත් එක්කම බස් එක ආයේ පටන්ගත්තා race එක….
මේ බස් එකේ සමහරවිට මං ආයෙත් යාවී…. සමහරවිට කවදාවත් නොයාවී…ඒ බස් එකේ හිටපු උදවිය සමහරක්විට හෙටත් මට හමුවේවී… නැතිනම් හමුනොවෙන්නත් පුලුවන්…. ජීවිතේ වගේ…. අද අපිත් එක්ක ඉන්න සමහරු හෙට අපේ ජීවිතයේ නැහැ…. සමහරු හෙටත් ඉඳිවී…. සමහරු සදහටම වෙන්වේවී…. මේක තමයි ජීවිතේ…. අපේ හෙට දවස ගැන කාටවත්ම කලින් කියන්න බැහැ…. හොඳම දේ තමයි අපි ඉන්නා ටික කාලයේ මනුෂ්‍යයෙකු ලෙස හොඳින් ජීවත්වෙන එක…
බස් එකත් එක්තරා විදිහක නිලනොලත් සරසවියක්… අපි ගමන් කරන පාරත් එක්තරා විදිහක සරසවියක්…. පතපොතින් ඉගෙනගන්න බැරි කාරණා ගොඩක් මේ තැන්වලින් අපිට ඉගෙනගන්න පුලුවන්…. සමහරක්විට න්‍යායාත්මකව අපි ඉගෙනගන්න දෙයට වඩා මේ දේවල් ජීවිතය විදින්න ඒවගේම මේ සමාජය තුළ සැරිසරන්න රුකුලක් වෙනවා….
ඒකෙන් මං අදහස්කරන්නේ නෑ අනික් දේවල් අනවශ්‍යයි කියලා…. ඒවත් අවශ්‍යයි…. ඒත් මේ වගේ දේවල් ජීවිතයට ළංකරගන්න එක වටිනවා…. මොකද මනුෂ්‍යයෙකු ලෙස ඉපදිලා මනුෂ්‍යයෙකු ලෙස මෙලොව හැරයන්න මේ දේවල් අපි ජීවිතයට එකත්කරගෙන ඉන්න ඕනෑ….
අමතක කරන්නෙපා… මේවගේ ගොඩක් දේවල් ඉගෙනගන්න පුලුවන් නිලනොලත් සරසවි අපේ අවට ඕනෑතරම් තියෙන විත්තිය…. ඒ දේවල් ඉගෙනගන්න ලොකු Z-Score වත් ලොකු බුද්ධිමතෙක් වෙන්න ඕනෑ නෑ…. එකම අවශ්‍යතාවය ඔබ උත්පත්තියෙන් මනුෂ්‍යයෙකුවීමයි…
මං මගේ ගෙදර තියෙන අතුරු මාර්ගයට ඇවිදගෙන ඇවිල්ලා හැරුණා…. මට අන්තිමට මෙහෙම හිතුණා…
” බස් එකත් මාරයි ”
දැනෙනවද ඔබට.... 