ආදරේට හුස්ම දුන්නේ ඔබ මගේ… ජීවිතේ මගේ රැඳෙන්නෙ ඔබේ අතේ…
ආදරේට හුස්ම දුන්නේ ඔබ මගේ... ජීවිතේ මගේ රැඳෙන්නෙ ඔබේ අතේ...
පාට පාට හීනයක්ය ජීවිතේ….
ජීවිතේ ගැයූ ඒ ගීය ආදරේ…
ආදරේට හුස්ම දුන්නේ ඔබ මගේ…
ජීවිතේ මගේ රැඳෙන්නෙ ඔබේ අතේ…
ආදරේ… පිපාසයෙන්…
පෙලෙනා මොහතකදී…
ජීවිතේ….ඔබ ඇවිදිල්ලා…
සිහිලැල් දිය බිඳ සේ…
ඒ… පිපාසයත් නිවී…
මාගේ ජීවිත‍යේ…
මා සිතේ….ඇඳුණා ඔබේ…
ආදරේ නොමැකෙන සේ…
ජීවිතේ… පුරා පතන්නේ…
ඔබමයි මා දිවියේ…
සිහිනයේ… පවා රැදෙන්නේ…
ඔබමයි නිදි යහනේ…
ඒ… මගේවු ආදරේ….
ඔබටයි හිමිවන්නේ…
සෑමදාම… මේ ලෙසින්…
රැඳෙමු සංසාරේ…
නිර්මාණය: ගිහාන් චින්තක ජයවර්ධන
තේ…. ඇත්තටම තිත්තයි….
“තේවල මායා රසට යටින් තියෙන්න කඳුලු කතාවක්…”
” උඩරට කඳුකර…. සිරියා පරදන…. රූබර මුහුණ ඔබේ…. රතැඟිලි එක්කර…. මදහස නංවන…. තේ දළු නෙලන ළඳේ…. “
පහුගිය දවසක උදේ තේකක් තොලඟාමින් උන් මට… අහම්බෙන් ඇහුණා මේ සින්දුව radio එකෙන්… චිත්‍රා සෝමපාල ගායිකාව ගායනා කරන මේ ගීතයෙන් තනිකරම කියවෙන්නේ තේ වතුකරයේ තේ දළුවලට තමන්ගේ යෞවනය බිලිදෙන ළඳුන් ගැන….
සිංදුවේ කියවෙන තරම් ඇත්තටම ඒ ජීවිත සුන්දරත් නැහැ… ළඳුන් ඒ හැටි පැහැබරත් නැහැ…. ඔබත් මමත් උදේට, හවසට බොන තේකට යහමින් කිරි හා සීනි මුසුකරගත්තට පස්සෙ උණු රසවත් තේ එකක් ලැබුණාට මොකද ඒ තේ දළු රසට යටවෙලා තියෙන්නේ අන්ත දුක් විඳින මිනිස්සුන්ගේ කඳුළු… නමුත් තේ වල තියෙන රසට ඒ කඳුළුවල ලුණු රහ දැනෙන්නේ නැහැ…
මේ ලිපියේ මගේ බලාපොරොත්තුව යම් මට්ටමකින් හෝ ඒ කාරණා උලුප්පා දක්වන්නයි… මේ ලිපිය ලියන්න මා සිදුකල ගවේෂණාත්මක කාරණා කීපයක් යොදාගන්න මට හිතෙනවා… මොකද ඒවායින් මේ දේවල් ඔබට හොඳින් විග්‍රහකරල කියන්න මට ඉඩ ලැබෙනවා කියලා මට හිතෙන්නේ….
ඇත්තම කිව්වොත් තේ කියන්නේ එක විදියකින් මායා පානයක්… මිනිස්සුන්ගේ ශ්‍රමය සුරාකාලා කඳුලු, දහඩිය මතින් උපදින තේ තාමත් රස හින්දයි මං එහෙම කියන්නේ … සුදු ජාතික මහත්වරුන්ගෙන් තමා තේ කියන දේ ලංකාවට ලැබෙන්නේ…. ශ්‍රී ලංකාවේ එතෙක් සාර්ථකව කරගෙන ආ කෝපි වගාවට වසංගත රෝගයක් වැළඳීමේ ප්‍රථිපලයක් විදිහට තමයි තේ වගාව අපට ලැබෙන්නේ…. James Taylor විසින් ලූල් කඳුකරයේ තේ වගාව පටන්ගන්නවා 1867 දී… 1873 දී එංගලන්තෙට ලංකාවෙන් ගිය නෞකාවක රාත්තල් 23 ක් ඒ කියන්නේ 10kg ක තේ ප්‍රමාණයක් ළඟාවෙනවා… ඒ තමයි ලංකාවෙන් ඉස්සෙල්ලාම අපනයනය කල තේ තොගය…
එතැනින් පටන්ගත්ත තේ අපනයනය ලංකාවේ ප්‍රධාන අපනයන බෝග 3ට අද ඇවිල්ලා… කොටින්ම විදේශ විනිමය උපයන එක උල්පතක් තමයි තේ කියන්නේ…. … අදටත් ලංකාවේ තේවලට යම් තැනක් ලෝකේ තියෙනවා… කලින්කලට යම් උච්චාවචනයන් නැතුවම නෙමෙයි… ඒක ඉතින් business ලෝකේ සාමන්‍ය සංසිද්ධියක්… නමුත් කිසිම වෙනසක් නැතුව එක් කාරණයක් එදා ඉඳලම අද දක්වා තේ වගාව හා බද්ධවෙලා තියෙනවා…. ඒ තමා මිනිස් ශ්‍රමය අනිසි සේ සූරා කෑම…. මේ නිසා වතුකරයේ ජනතාවට සිදුවෙන අසාධාරණ එමටයි… නමුත් මං කලින් කිව්වා වගේම තේ කියන්නේ මායා පානයක්… ඉතින් තේ රසට හැමදේම යටවෙලා… ඒ මිනිස්සුන් විදින දුක තේ ටොන් ගණන්වලට යටවෙලා…
තේ කර්මාන්තය ලංකාවේ පටන්ගන්නකොට සුදු මහත්වරුන්ට ඇතිවෙච්චි ප්‍රධාන ගැටලුව තමයි මේ සඳහා කම්කරුවෝ හොයාගන්නෙ කොහමද කියන එක… මොකද සිංහල මිනිස්සු කැමති වුනේ නෑ තේ වගා කරන්න….ඒ නිසා සුදු ජාතිකයෝ තීරණය කලා ඉන්දියාවෙන් ඒ සඳහා උදවිය ගෙන එන්න… එතනින් තමයි ඉන්දියානු දෙමළ ජනවර්ගය ලංකාවට සේන්දුවෙන්න පටන්ගත්තේ…. කොහමෙන් කොහමහරි අද ඒ ජනකොට්ඨාශයත් අපෙ ලාංකික කියන කුලකයට අයත් බව අපි අමතක නොකලයුතුයි.
මෙලෙස ගෙනාපු ජනතාවට වාසස්ථාන සැපයුවේ තේ වතුවලමයි… එක පෙලට හදපු ගෙවල් එහෙමත් නැතිනම් ” ලැයිම් කාමර” තමා ඒ සඳහා යොදාගත්තේ… ගෙවල් කිව්වට ඕවා අඩුම ගාණේ කුඩා නිවසක් තරම්වත් නෑ… පොඩි කාමරයක්, පොඩි කුස්සියක් සහ පොඩි සාලයක් කියන කොටස් 3න් තමා ඕවා සමන්විත වෙලා තියෙන්න… එලි‍යේ වල කක්කුස්සියක්… සමහරවෙලාවට ගෙවල් 10 – 15 ටම තියෙන්නේ වැසිකිලි 2ක් වෙන්න පුලුවන්…. සමහර පවුල්වල සමාජිකයෝ 5 ට වඩා වැඩියි… ඒත් ඉඩ තියෙන්නේ මේ ප්‍රමාණයම තමයි… ඒත් හිසට වහලක් තියෙන නිසා මේ අය මෙහි ජීවත්වෙනවා….
උදේ පාන්දර කංකානම් එහෙමත් නැතිනම් තේ වතුවල වැඩ කටයුතු හරියට සිද්ධවෙනවද කියලා බලන පුද්ගලයා එක්ක ගැහුණු, පිරිමි දෙවර්ගයම වැඩට යනවා… මුදල් ගෙවන්නේ නෙලන තේ කොල ප්‍රමාණයේ බරට… තේ දලු නෙලන එකත් එච්චර ලේසි වැඩක් නෙමෙයි… අතේ කහට ගැවෙනවා වගේම ඇතම්විට ඒවා යන්නෙත් නෑ… තව දෙයක් තේ දලු නෙලනකොට ඒවාට හානි වෙන්නත් බෑ… ගහට හානිවෙන්නත් බෑ… එකයි මං මුලින්ම කිව්වේ… තේ මණ්ඩියට තේ කොල ටිකක් දාලා උණු වතුරෙන් පෙරලා සිනි හැඳි 2ක් කලවම් කරල තේ බොන තරම් මේ ක්‍රියාවලිය රස නැති විත්තිය….
අපි දැන් මේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතෙ ඇතුළාන්තය විමසා බලමු…. ගිනි අව්වේ කරවෙලා තේ දළු නෙලන මේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතය හරිම ශොචනීයයි… මේ ටික කිව්වේ මේ ලිපිය රසබර කරන්න නෙමෙයි… බොහෝදෙනෙක් නොදන්න දෙයක් කියන්නයි…. තේ දළුනෙලුවා කියලා මහ ගාණක් ඒ මිනිස්සුන්ට ලැබෙන්නේ නෑ… රටට විදේශ විනිමයක් ගෙනල්ලා දෙනවා කියලා පුරසාරම් දෙඬුවට මොකද ඒ විදේශ විනිමය ගෙනල්ලා දෙන මිනිස්සුන්ට සලකන විදිය ශෝචනීයයි…
මේ මිනිස්සුන්ගේ ප්‍රධාන ආහාරය රොටී… රොටී කිව්වට තුන් වේලටම රොටී පුච්චන්නේ පවුල් සුළු ප්‍රමාණයක් පමණයි… අනිත් අය කරන්නේ උදේට පුච්චන රොටියේ එක වාටියක් කාලා අනික් වාටිය කන්නේ දවල් ආහාරයට…. බහුතරයක් දවස්වලට තමන්ගේ කුසගින්න නිවාගන්නේ වතුරට පිංසිද්ධවෙන්න… ඕක තමයි ඇත්ත…. සාමන්‍යයෙන් ළමයෙක් හම්බවෙන්න ඉන්න අම්මෙකුට හොඳ පෝෂණයක් ලැබියයුතුයි කියලා පොත පතේ සඳහන් වුණාට මොකද මේ ලැයිම්වල ඉන්න අම්මලාට අත්වෙලා තියෙන්නෙත් මේ ඉරණමමයි….
මට වෙලාවකට මෙහෙමත් හිතෙනවා… ඔය වාර්තා, දැනුමෙන් හොයාගන්න දේවල් මේ ප්‍රායෝගික marketing ලෝකයේ නිකන්ම නිකන් පුස්සක් කියලා… මොකද ඔය හැමදේම ඒවිදිහටම ක්‍රියාත්මකවෙන්න මේ සමාජ ක්‍රමය තුළ බාධා එමටයි… උදාහරණයක් විදිහට උපයන මුදල මත හැමදේම තීරණය වෙන්නේ මේ marketing ලෝකයේ…. ඒකට මුකුත් කියන්න බැහැ… නමුත් ගැටළුව තියෙන්නේ මේ මිනිසුඟේ ශ්‍රමය සුරාකෑමට නිසි වටිනාකමක් දෙන්න පාලන අධිකාරීන් කොතරම් දුරට සාධාරණවෙලා තියෙනවද කියන එකයි…. මෙතන්දී මේ රට පාලනය කල සියළුදෙනාම වගකිවයුතුයි… මේ කාරණේ වතු ජනතාව වෙනුවෙන් පමණක් නෙමෙයි සියළුම වැඩකරන ජනතාව වෙනුවෙන් ඉස්මතු කලයුතු කාරණයක් විදිහටයි මට පෙනෙන්නේ…
මේ වතුකරයේ බොහෝදෙනෙක් නොදන්න අඳුරු පැත්තක් තියෙනවා… ඒ තමා ළමා මෙහෙකාර සේවයට ළමයින් සපයන තෝතැන්නක් තමයි වතුකරය….අවුරුදු14 ට අඩු පාසල් යන වයසේ ළමයි පවා මේ උගුලට අහුවෙනවා… ගවේෂණය කරල බැලුවාම මේකට හේතු විදිහට ප්‍රධානම හේතුව තමා ආර්ථික ගැටලුව… ඒත් ඒක සමාවට කාරණයක් නෙමෙයි… මොකද මේ දේ නීතියෙන් තහනම් නිසා… නමුත් නීතියේ ඇස්වලටත් වැලි ගසමින් මේ දේ මේ ප්‍රදේශවල ජයටම සිදුවෙනවා…ඒක තමා ශොචනීයම කාරණය….
වතුකරයේ පාසැලවලට යන ළමයි බහුතරයකට තියෙන්නේ එක නිල ඇඳුමයි…. රජයෙන් නිල ඇඳුම් දුන්නට මොකෝ එවා මහගන්න තරම් වත්කමක් මේ මිනිස්සුන්ට නෑ… ඉතින් අර ඇඳුම්වල නූල් ඇදිලා තිබුණත් ඒවට අණ්ඩ දමමින් ඇදගෙන යන එක තමා ඒ අය කරන්නේ… සමහරුන්ට තියෙන්න එක exercise පොතයි… ඒ පොත ඉවරවුණාම කොල අමුණ අමුණ ඒ exercise පොත්වලම ලියන්නේ ඒ අය… අන්තිමට පිටු 80 පොත පිටු 100 පොතක් වෙලා… ඔව්ව තම ගොඩක් අය දන්නේ නැති යථාර්තය…
පාසැල් පිහිටලා තියෙන්නේ බඹගණන් ඇත… මේ දුර ඇවිද්ගෙන යන්න වෙනවා… මොකද ප්‍රවාහන සේවා කොහෙද වතුවල???… ඉඳල හිටල යන තේ දළු ලොරිය, නැතිනම් එකක් තමයි… ඒත් ඒවායේ යන්න පුලුවන් සීමිත ගණනක් පමණයි… ඔය ළමයි ඉතින් ඔය දුර ඇවිදගෙන යන්නේ… බහුතරයක් එහෙමත් නැතිනම් ඔක්කම ළමයි කකුල්වලට සපත්තු නෑ… නිරුවත් දෙපාවල යටිපතුල් ගෙවෙනකන් ඇවිදින එක තමයි කරන්නේ… උදේට කොහමහරි ඇවිදන් ගියත් දවල්ට ඉර මුදුන් වෙලා ඇවිදන් එනකොට දැනෙන වේදනාව ආයේ අමුතුවෙන් ඔබට විස්තර කලයුතු නෑ… නමුත් ඒ ළමයි ඒ දේවල්වලට අනුවර්තනය වෙලා… නමුත් කණගාටුව මේකයි.. මෙච්චර දේවල් විදවලා අධ්‍යාපනයෙන් ඉහළට ගියාද කියල හොයලා බැලුවාම ඒ ගණන අතේ ඇඟිලිවලින් ගණනටත් අඩුවීමයි… ඇයි එහෙම වෙන්නේ… ගැඹුරු විග්‍රහයක් දැන් මේ කරන්න යන්නේ…
ළමා මෙහෙකාර සේවය… ළමා අයිතිවාසිකම්, ළමා ප්‍රඥප්ති අමු අමුවේ උල්ලංඝන කරන වෙළඳාමක්… නාම මාත්‍රිකව සඳහන් නොවුණාට එක එක්තරා විදිහක වහල් සේවයක්…. එක තමා ඇත්ත… දෙමවපියන් ඒ වතුවල සිටින තමන්ගේ ළමයි ගෙවල්වල සේවයට යොදවන්නේ යන්තම් කකුල් දෙකෙන් හිටගන්නකොටමයි… ඒකියන්නෙ අවුරුදු 7 – 8 දී වගේ…. ඔබ කල්පනා කරයි මේ කිරි සප්පයන්ට මොනවද කරන්න පුලුවන් වැඩ කියලා… නමුත් ඇත්ත මේකයි….
කිරි සුවඳ කටෙන් නොගිය, වැටුනාම ” අම්මේ” කියලා කෑගහල අඬන, ලොකේ දිහා ඇස් ඇරලා බලන්නවත් පණක් නැති පොඩි උන් වළං පිඟන් හෝදන්න, දරදිය අදින්න, ළිඳෙන් වතුර අදින්න බලෙන් යොදවලා….. අනේ ඒ පොඩි උන්ට මොනවා තේරෙනවාද??? ඒ ළපටි අත්වලට ඒ වැඩ කරන්න පුලුවන්ද?? ඒ නැතිකරන්නේ උන්ගේ සෙල්ලම් කාලේ නෙමෙයිද??? මට තේරෙන්නේ නෑ මේවට ඉපලෙන් තලන්න ඕනෑ උන් වදාපු මව්පියන්ටද එහෙමත් නැතිනම් උන්ගෙන් වැඩ ගන්න මිනිසුන්ටද කියලා… ඒත් අහන්න තියෙන්නේ… ” තොපිලට තොපේ ළමා කාලය මතක නැද්ද යකෝ?????” කියලා විතරයි….
ඇත්තටම කණගාටුයි… මේ පොඩි උන්ගෙන් වැඩගන්න මිනිස්සු උන්ට තලනවා, ගහනවා, කනෙන් අල්ලනවා, පිහිවලින් අත් කපනවා, පුච්චනවා රත්වෙච්චි යකඩවලින්,සමහරුන්ගෙන් දත් පවා කඩලා… කොටින්ම බඩ පිරෙන්න කනන්වත් දෙන්නේ නෑ…. වතුර ගොඩේ ගෝනි කඩමල්ලක් දාගෙන බුදියගන්නවා සීතලට ගුලිවෙලා… මව් උණුහුම ” අපා උණුහුමක් ” කරලා උන්ට… අනේ මේ ළමයි දුක කියනවා ඇත්තේ හඳ මාමාට වෙන්න ඇති රෑට…. ඒත් ඒවා ලොකු මිනිස්සුන්ට තේරෙන්නේ නෑ… මේ පොඩි උන්ට අඩුම ගාණේ ඒ දේවල් විස්තර කරගන්න තරම්වත් වචනවලින් පොහොසත් නෑ… අනේ උන් ඇස් යට කඳුලු බෝල හිරකරගෙන ඉන්නවා ඇති… උන් කොහොම දුක කියන්නද…. ඇත්තම එහෙම කරන මිනිස්සුන් මානසික ආබාධිතයෝ… නැතිනම් කොහමද උන් මේ විදිහට පොඩි එකෙකුට රිදවන්නේ… මේ විදිහට දරුවන් තාඩන පීඩනවලට පත්කරන අය වගේම, ඒ තත්වෙට දරුවන් ඇඳල දාපු “දෙමව්පියන්” ( ඒ වචනය ඒ අයට සාධාරණ නෑ )ට වැහි නැති හෙණ ගහන්න ඕනෑ!!!!
මේ විදිහට දුක් විඩින පොඩි මල් කැකුළු ගෙදර එනවා අවුරුද්දට… උන්ට යන්තම් හිනාවෙන්න ඉඩක් ලැබෙන්නේ ඒවෙලාවට… ඒත් අවුරුද්ද ඉවරවෙන්කොට ඒ පොඩි උන්ගේ අම්මල තාත්තලා වෙන තැනකින් සල්ලි අරන් පොඩි එකාව විකුණලා.. ඉතින් ආයෙත් ඒ පොඩි එකාට බැල මෙහෙවරකම් කරනන් යන්න වෙනවා…. මේක තමා තිත්ත වුනත් ඇත්ත… Fantasy marketing ලෝකවල අතරමංවෙලා ඉන්න ඇස් පේන අන්ධ මිනිස්සු නොදන්න ඇත්ත….මේ විදිහට ඒ දරුවන්ගේ ළමා කාලයම විනාශ කරනවා….
මේ විදිහට ළමා මෙහෙකාර සේවයට අරන යන ගැහුණු ලමයින් බොහෙවිට නොයෙකුත් ලිංගික අතවරවලට ලක්වීම සුලභ කාරණයක්… හාමු පුතා අතින් එහෙමත් නැතිනම් ගෙදර වෙනත් කෙනෙකු අතින් මේ දේවල් සිදුවෙන්නේ…. ඇතැම්විට මේ ගැහුණු දරුවන් ගණිකා වෘත්තියේ යොදවනවා…. ඒ කෙල්ලට සිදුවෙන්නේ තමන්ගේ පතිවත දන්දෙන්න…. මේ තත්වෙට ඒ දරුවා ඇදලා දාපු දෙම්ව්පියෝ ඒ විදිහට හමබකරන මුදලෙන් ජීවත්වෙනවා…. ශිෂ්ට යැයි සම්මත මනුෂ්‍ය සමාජය තුල අශිෂ්ට දේ කොතරම් සිදුවෙනවාද???
මං දැකල තියෙනවා හැම ඔක්තොම්බර් 1 වෙනිදාම ලෝක ළමා දිනය කියලා මාධ්‍ය ආයතන, විවිධ සංවිධාන අණ බෙරගහගෙන් දැවන්ත වැඩසටහන් සිදුකරනවා… නමුත් උන් මේ විදිහට දුක් විදින ළමයි ගැන කිසි දෙයක් කරන්නේ නෑ… පුලුවන්නනම් මේකටත් දවසක් වෙනකරපල්ලා!!! එතකොට ඔක්කම හරි… මේවා කාට කියන්නද??? මේවා දවසින් විසඳන්න පුලුවන් ගැටලු නෙමෙයි…. මේවා හැමදාම සොයා බැලියයුඉතු දේවල්…. මේවා නැවත්වීමයි අපි කලයුත්තේ… එහෙම නොකරනවනම් අර ” බුද්ධිමතම සත්ව ” කොට්ඨාශය කියන එක නවත්තලා ” තිරිසන්ම සත්ව” කොට්ඨාශය කියල හඳුන්වාගන්නවනම් සුදුසුයි අපිව….
මේ හැමදේම පිටිපස්සේ වතුකරයේ ජයටම සිදුවෙන කසිප්පු වෙළඳාමත් බද්ධවෙලා තියෙනවා කියන එකත් කියන්න ඕනෑ… අයවැයෙන් රට බීම හා මත්ද්‍රව්‍ය ඉහල ගියාට මොකද කසිප්පු වෙළඳාමට ඒක ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි…. ලැජ්ජාව, දුක, වෛරය, තරහව, ආත්ම අනුකම්පාව පිරිමහගන්න වතුකරයේ ඉන්න පිරිමි උදවිය ඒ සඳහා පෙළඹිලා ඉන්නවා…. ඒකට ප්‍රධාන හේතුව විදිහට මා දකින්නේ නූගත් කමයි…. අන්තිමට දන්නේම නැතුව අතේ තියෙන පිච්චියත් නැතිව යනවා… දරුවෝ, ගෙදර අඹුව මන්ද පෝෂණයෙන් පෙලෙනවා… සමහර දෙමව්පියෝ හිතන්නේ දරුවෝ පිට ගෙවල්වල්ට යැව්වාම උන්ට අඩුම ගාණේ තුන් වේල කන්න ලැබෙයි… ඒත් බොහෝවිට සිදුවෙන්නේ මේකේ අනික් පැත්ත… එකයි කණගාටුව….
බීලා ගෙදර එන මනුස්සයා ඊට පස්සේ වාඩුව අල්ලන්නේ බිරිඳගෙන් හා දරුවන්ගේ… හරක්ට තලනවා වගේ ගෙදර ඉන්න ගෑණිටයි, දරුවන්ටයි තලන්නේ… ඒත් මේ වතුවල හොඳට ජීවත්වෙන මිනිස්සුත් ඉන්නවා කියල කියන්න ඕනෑ… එත් බොහෝදෙනෙක් අර ඉහත කිව්ව කුලකයේ…. ශොචනීය දත්තයක් වෙන්නේ එකයි ඒක…
බීලා එන මනුස්සය මේ දේවල් ඔක්කම කරලා අන්තිමට නිදි ඇඳේදී තමන්ගේ සැපත හොයාගන්න හදනවා තමන්ගේ අඹුවගේ වැහැරුණු සිරුරෙන්…. මේවා මේ අසභ්‍ය දේවල් කියලා හිතන්න එපා… මොකද මේක තමා ඇත්ත… ඒකයි ඔය වතුකරයේ හැමගෙයකම පොඩි උන් ඔච්චර සුලභ… මේ නිසා ඔය වතුකරයේ මන්දපෝෂණය කියන කාරණේ ප්‍රභලව දකින්න ලැබෙනවා… මේකට ප්‍රධාන හේතුව තමා මේ අයට නිසි අධ්‍යාපනයක් නොලැබීමයි… ඒ නිසා උපත් පාලනය, ලිංගික අධ්‍යාපනය ගැන වැටහීමක් නෑ… මේ දේවල්වලට අන්තිමට වන්දි ගෙවන්නේ ඒවායේ ප්‍රථිපලයක් විදිහට ඇතිවුනු දරුවෝ.. දරුවෝ පෝෂණය කරන්න බැරිවුණාම ඒ පොඩි උන්ව බැල මෙහෙවරකමේ යවනවා….
මේ වතුකර ප්‍රදේශ සමහරකට විදුලිය පහසුකම් නෑ… ඒ නිසා රාත්‍රිය ගෙවන්නේ කුප්පි ලාම්පුවලින්.. පහුගිය කාලේ මේ නිසා ඇතිවුනු අනතුරු මාධ්‍යයන් වාර්තා කරලා තිබුණා… ලංකා වෙළඳපොලේ ලාම්පුතෙල් මිල, පිටි මිල ඉහල යනකොට ඒවායේ බලපෑම කෙලින්ම දැනෙන්නේ මේ ජනකොට්ඨාශයට…. ඒක හරියට ” කොරේ පිටට මරේ ” වගේ සංසිද්ධියක්….
ඒවුනාට ලංකාවේ දේශපාලන විකාශය ගත්තාම වතුකරයට ලැබෙන්නේ ප්‍රමුඛ ස්ථානයක්… සමහර රජයන් පිහිටුවන්න මේ වතුකරයේ ඡන්ද පදනම වැදගත් වෙලා තියෙනවා…. වතුකරය වෙනුවෙන්ම බිහිවුනු පක්ෂ ගණනාවක්ම තියෙනවා… නමුත් හාස්‍යයට කාරණය තමා ඒ පක්ෂ එකක්වත් මෙච්චර කාලයකට මේ මිනිසුන්ගේ සුගතියට මොනවද කලේ කියන එක… කොටින්ම මෙච්චර විදේශ විනිමයක් උපයලා දෙන මිනිස්සු වෙනුවෙන් රට පාලනය කල රජයන් සාධාරණයක් කරල තියෙනවද කියන එකත් ප්‍රශ්ණයක්…. ඡන්ද කාලෙට වතුකරයට ගිහිල්ලා ලැයිම් කාමර පේලියක්, වැසිකිලි පද්ධතියක්, ජල මුලාශ්‍රයක් විවෘතකරලා මේ මිනිසුන්ගේ නූගත් කමින් ප්‍රයෝජන අරගෙන ඡන්ද ටික කඩාවඩාගත්ත එකයි මෙච්චරකල් වෙල තියෙන්නේ…. ඒ ඇර එදා තිබ්බ ප්‍රශ්ණ ගොන්නට තව ප්‍රශ්ණ ටිකක් එකතුවෙලා තියෙනවා… නමුත් අවංකවම ඒ මිනිසුන්ගේ ගැටලු දිහානම් කවුරුත් බලලා නෑ…
මේ ලිපියේ කිසිම දේශපාලනික බවක් හෝ කාටවත්ම ඉලක්කකර පහරගැසීමක් සිදුකරන්න මට උවමනාවක් නෑ… මට අවශ්‍ය වන්නේ මේ වතුකරයේ අඳුරු පැත්තක් ඔබේ අවධානයට යොමු කරන්න… මා දැක තිබෙනවා සංචාරක කර්මාන්තයේදී Ceylon Tea හොඳට market කරනවා… ඒවගෙම ඒ සඳහා මුද්‍රණය කල වල තේ දළු නෙලන ළඳුන්ගේ සිනාමුසු මුහුණු දැක්වෙන ඡායාරුපවලින් පුරවලා තියෙන විත්තිය… නමුත් යථාර්තය ඊට ගොඩක් වෙනස්… මට අවශ්‍ය වුන් ඒ දේ උලුප්පා දක්වන්න….
මේත් අපෙ රටේ වාසය කරන ජනකොට්ඨාශයක්… ඒවගේම වැද්ගත් ජනකොට්ඨාශයක්… රටේ ආර්ථික කොඳුනාරටියේ වැදගත් සංධියක්…. නමුත් අවාසනාවට ඒ අයගේ දහඩිය මහන්සියට නිශ්චිත වටිනාකම්ක් ලැබෙන්නේ නෑ… ඒ මිනිස්සු මෙච්චර දෙයක් රටට කරල දෙන්නේ අපා දුක් විදිමින් විත්තිය බොහෝ දෙනෙක් දන්නේ නෑ… ඒ මිනිසුන්ගේ දාඩිය, කඳුලු ඇතුලේ නෙලන තේ රසකර බොන්නට අපේ ඇත්තන්ට හොඳට පුලුවන්… නමුත් ඒ අයගේ දුක්වෙනුවෙන් අවංක හඬක් නඟන්න නැති එකයි කනගාටුව…
දැන් ඔබට වැටහෙනවා ඇති රස තේ පිටිපස්සේ තියෙන තිත්ත කතාව… මේ හැමදෙයක්ම තේවල තියෙන මායා රසට වැහිලයි තියෙන්නේ… ඉතින් අපි කුමක් කරමුද??? ඇත්ත සාමන්‍ය මිනිසුන් විදිහට අපිට මහ දෙයක් කරන්න බැහැ… නමුත් අපිට කල හැකි දේවල් තියෙනවා.. උදහරණයක් විදිහට අපිට ළමා මෙහෙකාර සේවය වළක්වන්න පුලුවන්… එහෙම දේවල් කරනවනම් ඒ දේවල් අදාළ ස්ථානයන්ට වාර්තාකරනන් පුලුවන්… වතුකරයේ ළමයින්ගේ සුභ සිද්ධිය වෙනුවෙන් වැඩසටහන් ක්‍රියාත්මකකල හැක…. එහෙම කලොත් අවම වශයෙන් ඒ පවුල්වල දරුවන් හෝ ඒ අපා දුකෙන් ගැලවේවී….
මට මේක තවත් ලිපියක් කිරීමෙ අවශ්‍යතාවයක් නෑ… මට අවශ්‍ය වුණේ මේ ලිපිය හරහා වතුකරයේ අඳුරු පෙදෙසක් දෙසට ඔබේ අවධාය යොමු කරන්නයි… මේ වගේ තවත් බොහෝ දෙනෙකුගේ අවධානයට යොමු නොවුනු අහුමුළු මේ රටේ ඕනෑ තරම් ඇති… ඒවා ලෝකයෙන් වැහිලා නිසා එකවිටම ඇසට ග්‍රහණය වෙන්නෙ නෑ…
“තේවල මායා රසට යටින් තියෙන්න කඳුලු කතාවක්…”
දැනෙනවද ඔබට.... 